Λοιπόν, έτρωγα πριν κάτι φετούλες πορτοκαλιού, βουτηγμένες σε μαύρη σοκολάτα (επειδή προσέχω), και αναρωτιόμουν τι θα είχαν απογίνει τα δοντάκια μου, αν η μοίρα τα έφερνε και γεννιόμουν τον 19ο αιώνα! Δηλαδή πώς τα βόλευαν οι γλυκατζήδες sapiens, από τη στιγμή που ο κουρέας-οδοντίατρος τους διαβεβαίωνε ότι απέμειναν μονάχα με τα ούλα;;;
Οι πλούσιοι του Λονδίνου και του Παρισιού, που λέτε, αγόραζαν μασέλες! Μια επιλογή, για τα πιο τσιγκούνικα πορτοφόλια, ήταν η δύσχρηστη οδοντοστοιχία από ελεφαντόδοντο, φερμένο από τις αποικίες, όπως άλλωστε και η ζάχαρη που χαλούσε τα δοντάκια τους!
Οι πιο γαλαντόμοι, πάλι, ξεδοντιάρηδες αγόραζαν μασέλες από αληθινά δόντια. Συνήθως, οι μασελοτεχνίτες τα προμηθεύονταν από τους φτωχούς των πόλεων, που τα πουλούσαν έναντι πενιχρών ποσών. Όμως, η ζήτηση ήταν μεγαλύτερη από την προσφορά και τα δόντια δεν επαρκούσαν!
Όλα αυτά άλλαξαν, όμως, φίλες & φίλοι μου, το 1815! Οι έμποροι δοντιών δεν προλάβαιναν να προμηθεύουν λαμπερές οδοντοστοιχίες τα κατά τόπους αγγλικά εργαστήρια. Οι νεκροί Βρετανοί, Γάλλοι και Πρώσοι στρατιώτες στο Βατερλώ ήταν χιλιάδες! Για να μη μπαίνω σε λεπτομέρειες, καταλαβαίνετε τι τους συνέβη...
Το 1832, τελικά, ψηφίστηκε νόμος στην Αγγλία, που απαγόρευε τη χρήση αληθινών δοντιών για τις μασέλες. Οι τεχνίτες άρχισαν να πειραματίζονται με νέα υλικά, φτιάχνοντας δόντια από πορσελάνη, τοποθετημένα σε βάση από βουλκανίτη.
Τελικά, είτε Αφρικανοί σκλάβοι στις ζαχαροφυτίες, είτε λευκοί φτωχοί στις πόλεις, είτε ελέφαντες, είτε μικροτεχνίτες μασελών και στρατιώτες στα πεδία των μαχών, όλοι για τις πλούσιες μασέλες δούλευαν!
Δανεισμένο από the trivialist@facebook
